Tja discriminatie het is een dingetje. Ik ken niet veel mensen die met trots discrimineren en daar volledig achter staan. Daar ligt ook gelijk het gevaar, discriminatie is open voor interpretatie. Iets kan niet als discriminatie bedoeld zijn maar wel zo worden opgevat en andersom. Dus wanneer is dan iets discriminatie? Als het zo voelt? of als het zo bedoeld wordt?
Discriminatie is letterlijk “het maken van onderscheid”. In de huidige maatschappelijke en juridische context betekent discriminatie: “het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen” oftewel “het niet gelijk behandelen van gelijke gevallen”
Laten we even duidelijk voorop stellen ik zie geen huidskleur, is me vaak al letterlijk gebeurd. Ik zie een persoon en niet of hij/zij niet/wel van een bepaalde huidskleur is, dat moet vaak worden uitgelicht door iemand anders voor me dat opvalt. Wat ik op het punt sta te beschrijven, zouden mensen kunnen opvatten als een bewijs van mijn niet bestaande extreme rechtsheid. Ik wil echter alleen een kant belichten die naar mijn mening wat onderbelicht is, dat zeggen wat niemand meer durft uit angst als racist te worden bestempeld.
Naar mijn mening is minstens 75% van wat als discriminatie bestempeld wordt niet zo onbedoeld, het was een grapje of men weet niet dat dat kwetsend is of de gediscrimineerde is zo bang voor discriminatie dat hij/zij er erg gevoelig voor is. Mijn dochter van 7 beticht mij vaak van oneerlijkheid. Meestal betekent dat dat ik een koekje eet en zij er geen krijgt. Wat ze voor het gemak even vergeet is dat zij al vijf koekjes op had en dit mijn eerste is. Maar voor haar voelt het toch echt heel oneerlijk omdat zij vanuit een andere context kijkt. Mijn vriend zegt wel eens dat mijn enige recht als vrouw het aanrecht is. In het verleden zijn wij vrouwen ook erg gediscrimineerd, in sommige landen gebeurt dit nog steeds. Ik stam van een lange lijn feministen, en toch wordt het geen WO3 tussen mij en mijn vriend. Ik bel niet zijn baas dat hij vrouwonvriendelijk is en hem geen werk meer moet geven, ik noem hem geen racist, ik nagel hem niet publiekelijk aan de schandpaal. Want ik weet dat hij gewoon een slecht en uitgekauwd grapje maakt, verbrand zijn biefstuk die avond en we staan weer gelijk.
En dan is er het geval Johan Derksen, die soms hele flauwe slechte grapjes maakt. Aan de grijns onder zijn grote snor is het duidelijk te zien; hij is niet serieus. En toch moet zijn akwasi “grap” beboet worden, hij moet geboycot worden. En hoezeer ik ook tegen discriminatie ben, dat snap ik niet, het gaat mij namelijk te ver. En zo gaat mij wel meer te ver. Afrikaantjes moeten hernaamd worden? Mensen die het lef hebben te zeggen all lives matter zijn meteen extreem rechts? Worden standbeelden die ons juist over de historie moeten vertellen van hun sokkel gelicht? Waar is de tolerantie dan, waarom zo’n verbale agressie? Moeten we niet gewoon een beetje liever voor elkaar zijn? elkaar allemaal in de waarde laten? En als iemand niet snapt dat ie kwetsend bezig is, het uitleggen ipv die persoon af te branden?
Een echte racist overtuig je niet met lawaai, schreeuwen en geweld, en niet racist maak je daar wel bang mee, je snoert hem de mond. Een echte racist bereik je misschien met onderwijzen (een psycholoog en dure levenslessen) en bij een slechte grappenmaker creëer je met onderwijzen bewustwording. Dus wellicht kunnen we ons met zijn alleen wat wijzer gedragen en gaan onderwijzen ipv ons gelijk in iedereens oren te schreeuwen. Want het is toch zeker de bedoeling dat we racisme verbannen, of is gelijk krijgen belangrijker?