Je ontkomt er niet aan, en hoe kan het ook! De Coronablues houdt veel mensen in zijn greep. Bijna iedereen heeft het zwaar met alle maatregelen, de een wat meer financieel, de ander wat meer psychisch en weer een ander wellicht allebei of misschien wel qua gezondheid. Wat ik echter bijna niet zie is begrip voor elkaars blues, dat begrijp ik dan wel weer. Je eigen blues is levensgroot zichtbaar en die van een ander is er wel maar niet zo zichtbaar omdat je eigen blues je zicht daarop vervaagt. Pas als je met elkaar in gesprek gaat wordt die ander zijn blues duidelijker. En niet dat ik nu zeg ga lekker met zijn alleen zeuren over hoe zwaar we het hebben. Maar praat met elkaar welke moeilijkheden kom je tegen, waar heb je het het zwaarst mee. Dat creëert niet alleen begrip, maar ook een gevoel van samenhorigheid, je hebt het tenslotte niet alleen zwaar. En samen is alles beter dan helemaal alleen.
