Laten we voorop stellen dat het voorjaar van 2020 heftige tijden zijn geweest voor iedereen. Toch lijkt iedereen zijn eigen ervaring in het Coronatijdperk het ergst te vinden. En ik ben niet anders dan anderen en vind mijn tijd natuurlijk loeizwaar. Nee hoor dat valt wel mee, maar en paar uitdagingen zijn er zeker geweest of zijn er nog. Vooral de onzekerheid en de snelheid van veranderingen binnen en buiten de opvang zorgde voor onrust.
Het eerste besluit dat ooit genomen werd (nog voor de intelligente lockdown); “Als kinderen vanwege de lockdown niet naar de opvang konden was dat door overmacht, en hoefde de ouders de opvang niet te betalen”. Ik kan hier nu een GIF neerzetten van een kip die rondrent zonder zijn kop, dat zou de staat van mijn paniek heel beeldend neerzetten. Mijn faillissement was in mijn hoofd al aanvaard, een slaaplekje onder de brug al gereserveerd en een een soort continue huilbui nam mijn gemoedsrust over. Dat was een heftige week. Gelukkig nam de overheid, na een flinke lobby van ons bedrijfstakvertegenwoordigers, de beslissing 100% opvangkosten te gaan vergoeden van iedereen. Niet veel later bleek ook nog eens dat maar 1 ouder essentieel werk hoefde te doen om recht te hebben op noodopvang, daardoor had maar 20% van mijn kinderen geen recht op noodopvang, een perfect paniekmoment geheel onnodig en voor niks. Van die 20% was er ook nog eens ouder die het continue verzorgen van haar kids toch wel wat zwaar vond, dus ook die kwamen terug in de noodopvang. Plus nog wat kindjes die in hun eigen opvang niet terecht konden en we waren gewoon 100% aan het werk.
Veel van mijn collega’s hebben al die weken niet gewerkt, ik zag dat als een volledig betaalde vakantie. En ik werkte nog eens extra hard met alle nieuwe coronaregels, zelfs mijn vakantie heb ik gecanceld. Ik kon toch nergens heen, en waar moesten de ouders vervangende opvang vandaan halen? Ik voelde me moeder Theresa, simpelweg te goed voor deze wereld. Dat ik niet als dusdanig werd gewaardeerd deed de euforie wat geweld aan. Zeker toen de overige kinderopvangen weer open gingen, en gastouders berichten plaatste van chocolade en bloemen die ze hadden gekregen omdat ze weer open gingen… Jeetje zeg 8 weken betaald vakantie en welkom terug cadeaus. Ik had dit heel anders moeten aanpakken!
Maar ik heb wel een klein weekje vakantie gehad, ik was verkouden. Dus mocht ik niet werken ik mocht wel naar de Coronatest Drive thru. Unieke ervaring, maar liever niet te vaak. De test op zich was geen pretje; eerst zo’n stokje achter in je keel, zo diep dat het eten van drie dagen geleden zich weer een weg naar buiten lijkt te zoeken. En daarna in je neusholte, zo hoog dat acuut janken het enige is dat je nog kan doen. En dan begint de spanning… wat als ik toch… Maar gelukkig een 30 uur later het verlossende bericht; “Uw corona test was negatief”. Ik mocht weer aan het werk.
Ik denk dat ik moeilijkst alle vragen van de ouders vond, vooral vragen waar ik het antwoord eigenlijk ook niet op wist. Of regels handhaven waar jezelf ook het niet achterstaat. In de media verschenen allerlei berichten die berustten op uitspraken van bronnen of meningen van ouders, daar kreeg ik dan weer vragen over, lastig was dat. Zo ontstond er toen we al weer volledig open waren de discussie dat kleine kinderen altijd wel verkouden zijn, moesten die wel geweerd worden van de opvang? Tja een terechte discussie natuurlijk aan de ene kant de ouder die graag weer aan het werk wil, aan de andere kant de opvang die willen blijven werken. Onder de druk van de ouders werden thuisblijfregels voor kinderen tot 6 jaar versoepelt.
Geweldig nieuws toch? Ik was er helemaal niet blij mee, want kleine kindjes met snottebellen steken mij altijd aan. Sinds ik gastouder ben heb ik een soort van chronische verkoudheid. Elke keer als zo’n kleintje mij recht in mijn gezicht niest of hoest, haar/zijn met snot besmeurde handjes in mijn mond stopt, denk ik ja pak de tissues maar daar gaan we weer. Ik heb nog geprobeerd die kleine dreumes van anderhalf te leren hoesten in zijn elle boog, maar hij leek al mijn moeite vooral heel vreemd te vinden. En nu met de thuisblijfregels, mag ik dus niet werken als ik verkouden word. Dus ik moet wel kindjes die mij aansteken opvangen? Maar moet zelf stoppen met opvangen wanneer ik word aangestoken? Wie ziet ook dat dat geen succes wordt?
Al met al een tijd van uitdagingen, tegenstellingen en moeilijke beslissingen. Hopelijk is binnenkort alles weer bij het oude normaal!