Kinderen, of toch in ieder geval mijn kind is makkelijk enthousiast te krijgen. Dus als de Beestenbende op school komt vertellen over zwerfvuil en wat dat met het milieu doet, veranderd mijn dochter meteen in een activiste. “Mama ik wil bij de Beestenbende”. “Bij de wat?” wordt beantwoord met een verfrommeld A4tje dat snel in mijn gedrukt wordt. Even snel lezen; “Aha, samen met mijn kind zwerfvuil opruimen. Enig! hartstikke veel zin in, NOT!” Negeren lijkt me de beste oplossing, en dat doe ik dus ook.
Mijn dochter laat zich echter niet negeren dus 24 uur later “Mama ik wil bij de Beestenbende”. “Oja! ik zal er eens naar kijken”, helpt ook niet als afleidingsmanoeuvre. Want weer 24 uur later hoor ik weer die zin. Wat ik wil zeggen is: “Donder op weet je hoe druk mama is? Wat ik allemaal voor jou doe? Ik heb dus echt geen zin om met een geel hesje door de stad te rennen om andermans zooi op te ruimen.” Wat er uitkomt is; “ik zal de andere mama’s eens appen.
Nu loop ik dus 2 keer per maand door de stad met een grote groep kinderen ,in een geel hesje, om andermans rotzooi op te ruimen. Lekker maatschappelijk bezig, maar ik zit toch liever met een glas wijn voor de open haard.